The Daltons' Politics

Χυμένος στην καρέκλα, χαζεύει κάτι χαρτιά. Μιλάει λίγο στο τηλέφωνο, αμπελοφιλοσοφεί και μετά χαζεύει τη θέα από το παράθυρο. Γυρίζει πάλι στο γραφείο και προσπαθεί να συγκεντρωθεί ξανά. Ο William τις τελευταίες ημέρες στο προεκλογικό σποτ του ΠΑΣΟΚ, βλέπει ξανά μερικά από τα πιο δημιουργικά χρόνια της ζωής του. Πανελλήνιες εξετάσεις και διάβασμα για τη σχολή. Το μόνο που λείπει από το γραφείο του νέου προέδρου του ΠΑΣΟΚ είναι εφημερίδα και περιοδικά . Είναι πάντα συγκινητικό να θυμάσαι κοπιαστικές στιγμές ξυσίματος. Σε επίπεδο συμβολισμών, το σποτ του ΠΑΣΟΚ είναι μελετημένο. Η εμφάνιση του προέδρου δείχνει σκληρά εργαζόμενο σοφό. Φοράει μόνο το πουκάμισο και μια γραβάτα εξαιρετικά λιτή και σοβαρή. Είναι φανερό ότι βρίσκεται εκεί για να δουλέψει κι όχι για να προβάλει τον εαυτόν του. Αν μπορούσε, θα σήκωνε και τα μανίκια, αλλά θα έφερνε στο μυαλό τον προκάτοχό του κι αυτό πρέπει να το αποφύγει πάση θυσία μια εβδομάδα πριν τις εκλογές. Άσε που δεν πρέπει να έχει και τα πιο γυμνασμ...

Ανοίγοντας, έστω και καθυστερημένα τη συζήτηση γύρω από τις εκλογές του 2012 καθώς και τη σχετική ετικέτα, o William αισθάνεται την ανάγκη να απονείμει τα εύσημα στον απερχόμενο πρωθυπουργό κύριο Λουκά Παπαδήμο. Όχι βέβαια για την επίτευξη του στόχου της ελεγχόμενης χρεωκοπίας, ούτε για το ανύπαρκτο μεταρρυθμιστικό έργο της κυβέρνησής του. Αυτό που εντυπωσίασε ήταν κυρίως η συναίσθηση της θέσης, των ευθυνών και των συνθηκών. Σε όλες του τις δημόσιες εμφανίσεις, ο κ.Παπαδήμος έδινε πάντα την εντύπωση ότι στην άκρη του μυαλού του κυριαρχούσε η σκέψη ότι κάπου υπάρχει έστω κι ένας Έλληνας που θα μπορούσε να αμφισβητήσει την νομιμοποίηση της κυβέρνησής του και του ιδίου προσωπικά. Ακόμη κι αν νομικά δεν τίθεται τέτοιο θέμα, ηθικά το βάρος αυτό είναι πολύ μεγάλο για έναν ευγενή άνθρωπο με δημοκρατικές αρχές κι ευαισθησίες. Εκ του αποτελέσματος, τέτοιος μοιάζει ο πρώην πρωθυπουργός κι αν παραμείνει εκτός πολιτικής τότε θα έχει κερδίσει τον απόλυτο σεβασμό του γράφοντος. Έστω κι αν δεν κο...

Σε κάποια εκδήλωση πριν από χρόνια συναντιούνται δύο γνωστοί καλλιτέχνες και, μην έχοντας άλλον τρόπο να σκοτώσουν την ώρα τους, πιάνουν την κουβέντα. Αφού ειπώθηκαν διάφορα κι έσπασε ο πάγος, η συζήτηση έφθασε στην τέχνη που υπηρετούσαν κι οι δυο - οπότε, στην προσπάθειά του ν' αρθρώσει κάποιο επιχείρημα, ο ένας τους αποτολμά κάποια στιγμή βαρύγδουπη, ταρατατζούμ εισαγωγή: "Εμείς οι λαϊκοί τραγουδιστές, Δημήτρη μου...". "Κάτσε ρε αδερφέ, γιατί θα με τρελάνεις", τον διακόπτει ο Δημήτρης σαρκάζοντας. "Δεν πίνεις. Δεν καπνίζεις. Δεν ξενυχτάς. Δεν ξενογαμάς. Ε, τι σκατά λαϊκός τραγουδιστής είσαι..."! Το περιστατικό ανήκει στη σφαίρα του θρύλου. Το παραθέτω περίπου όπως μου μεταφέρθηκε, ως ύστατο φόρο τιμής προς έναν μεγάλο που, είμαι σίγουρος, έφυγε με το τσιγάρο στα χείλη, καθώς άλλο δεν έκανε όλη του τη ζωή από το να φιλιώνει με τον Χάρο.