Η μάχη του Μαντζικέρτ έγινε το 1071 μ.Χ. και σηματοδότησε την εμφάνιση των Τούρκων στη ζωή μας. Το κείμενο, όμως δεν είναι γι' αυτούς. Το ερώτημα που τίθεται είναι άλλο. Για ποιό λόγο ο William και αρκετοί από τους λιγοστούς αναγνώστες έχουν συγκρατήσει την ημερομηνία και το μέρος; Τι είναι αυτό που κάνει έναν εγκέφαλο να αποθηκεύει τέτοιου είδους πληροφορίες; Πότε μπορεί να χρειαστούν; Ξεκινώ από την τελευταία. Σχεδόν ποτέ. Ίσως κατά τη διάρκεια της τρίτης δεκαετίας της ζωής μας να βρεθούμε γύρω από ένα τραπέζι με ένα μπουκάλι κρασί κι ένα επιτραπέζιο παιγνίδι γνώσεων. Εκεί, ο εξευτελισμός του Ρωμανού Δ' του Διογένη από τους Σελτζούκους μπορεί να δώσει γκόμενα, εντυπωσιασμένη από τις γνώσεις και το πνεύμα του φιλομαθούς νέου. Πολλά χρόνια αργότερα ίσως ο θαυμασμός να προέρχεται από παιδιά ή εγγόνια. Στο μεταξύ όμως τίποτα. Ο κόσμος, οι άνθρωποι, οι γνωστοί και οι φίλοι εκτιμούν άλλα πράγματα πιο πεζά. Ίσως και πιο χυδαία, αν σκεφθεί κανείς ότι τα τελευταία
Αγαπητό μου ημερολόγιο, χάσαμε τη Θεσσαλονίκη. Ο Γιώργος έχασε τον Πειραιά κι αν με ρωτήσουν για την Αθήνα θα πω ότι αυτήν την έχασε η Ντόρα. Στην Πελοπόννησο κέρδισε πρώην υπουργός του Καραμανλή και όλοι λένε ότι έχασα εγώ. Το μόνο ευχάριστο είναι ότι εμπλουτίσθηκε η dream team. Όποτε συνεδριάζω με το Μηταράκη και τον Σταϊκούρα θα φωνάζω και το Βασίλη τον Κικίλια που τα λέει ωραία. Έτσι για να τη σπάσω σε όσους λένε ότι είμαστε το μόνο κόμμα του οποίου οι ψηφοφόροι έχουν ανώτερο επίπεδο από τους υποψηφίους. Να μην ξεχάσω να επιστρέψω το "Τotal recall" στο βίντεοκλαμπ.
Σχόλια