Ένα κόμμα σε σύγχυση

Η Νέα Δημοκρατία ανέκαθεν - όπως και το ΠΑΣΟΚ - ήταν αρχηγό-κεντρικό κόμμα. Η διεκδίκηση της διακυβέρνησης και κατ' επέκταση η εκλογή πρωθυπουργού την ωθούσαν στην ανάγκη να χτίζει την εικόνα του υποψηφίου πρωθυπουργού. Την περίοδο της ηγεσίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή του νεότερου η λατρεία προς τον αρχηγό είχε ξεπεράσει τα όρια της απλής στήριξης προς τον ηγέτη. Χαρακτηριστικό είναι ότι πολλά έμπειρα στελέχη του κόμματος έλεγαν χαριτολογώντας "πλέον δεν είμαστε Νέα Δημοκρατία, είμαστε Κώστας Καραμανλής".

Στην -ελλείψει δόκιμου όρου- θεοποίηση του Κώστα Καραμανλή έπαιζαν πολλά πράγματα ρόλο. Οι καταβολές του και το όνομα του (γνωρίζω πως τα τζάκια πλέον είναι εκτός μόδας αλλά πάντα έχουν τη γοητεία τους). Η ιστορική του προέλευση από την ΟΝΝΕΔ που έκανε τους ΟΝΝΕΔιτες παλιούς και νέους να τον λατρεύουν. Ο κρυστάλλινος και άμεσος πολιτικός του λόγος. Η αίσθηση που σου έδινε στα πρώτα χρόνια ότι θα μπει ως ταύρος σε υαλοπωλείο και θα τα διαλύσει όλα. Η βεβαιότητα ότι ήταν ηθικός και καθαρός.

Τα παραπάνω συνέθεταν την εικόνα αλλά δεν έλεγαν την αλήθεια μιας και το μεγαλύτερο του προσόν ήταν η απίστευτη επικοινωνιακή του ικανότητα από βήματος. Στο συνέδριο του 1997 υπήρξαν κάποιοι που μπήκαν με σκοπό να στηρίξουν τον Μιλτιάδη Έβερτ ή τον Γιώργο Σουφλιά. Κατά την διάρκεια της ομιλίας του Κώστα Καραμανλή αλλάξανε γνώμη και γίνανε οι φανατικότεροι υποστηρικτές του.

Δεν είναι τυχαίο ότι αν συνομιλήσει κανείς με ΟΝΝΕΔιτες της εποχής που παρίσταντο στο χώρο του συνεδρίου, χαρακτηρίζουν την συγκεκριμένη ομιλία την πλέον δυνατή εμπειρία της ζωής τους στη πολιτική. Όμως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, έτσι και η εικόνα του Κώστα Καραμανλή ξεθώριασε λόγω της διακυβέρνησης και της βαριάς ήττας και το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας εξέλεξε νέο αρχηγό.

Ο νέος αρχηγός ξεκινά με ένα θεωρητικό πλεονέκτημα. Η εκλογή του απέκτησε χαρακτήρα κινήματος. Κατάφερε να δώσει σε ένα μεγάλο πλήθος την αίσθηση ότι με τη ψήφο του χτυπάει τα τζάκια και την οικογενειοκρατία στη Νέα Δημοκρατία. Το σημαντικό όμως είναι πως έπεισε τον κόσμο να αγνοήσει το γεγονός πως για 10 και πλέον χρόνια τον θεωρούσε αποστάτη και προδότη.

Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας προσπάθησε - αποτελεσματικά -
να ξυπνήσει τα συντηρητικά αντανακλαστικά της παράταξης (άλλωστε όταν έχεις λάβει 33% μόνο οι λεγόμενοι νοικοκυραίοι σου έμειναν) και να δημιουργήσει τις συνθήκες για την πανηγυρική του επιστροφή. Τώρα όμως αρχίζουν τα δύσκολα.

Η Νέα Δημοκρατία ανέκαθεν ζούσε σε ένα ιδιόμορφο καθεστώς ιδεολογικής σύγκρουσης. Από τη μία οι δεξιές καταβολές της που στην Ελλάδα είναι μειοψηφικές ως ιδεολογία και από την άλλη η φιλελεύθερη προσέγγιση ως προς την οικονομία. Αυτή η σύγκρουση έκανε τον δρόμο του λεγόμενου μεσαίου χώρου αναγκαστική επιλογή διακυβέρνησης.

Πλέον όμως καλείται να αποφασίσει. Οι δύο κύριοι μονομάχοι για την ηγεσία έθεσαν συγκεκριμένα ιδεολογικά διλήμματα. Μπορεί και οι δύο να προσπάθησαν να μιλήσουν για κοινωνικό φιλελευθερισμό και κεντροδεξιά, η αλήθεια είναι όμως πως πρέσβευαν εντελώς διαφορετικά πράγματα.

Η ιδεολογική σύγκρουση είναι δύσκολο να τιθασευτεί όταν δεν υπάρχει άμεση προοπτική εξουσίας. Το συνέδριο που έρχεται μπορεί να αποκτήσει ιδιαίτερο ιδεολογικό ενδιαφέρον και να οδηγήσει και σε συγκρούσεις που είχαμε ξεχάσει στη Νέα Δημοκρατία.

Πλέον η Νέα Δημοκρατία κινδυνεύει να μπει σε περίοδο παρατεταμένης ιδεολογικής σύγχυσης. Ο Κεϋνσιανισμός
, ο κοινωνικός φιλελευθερισμός, η παρεμβατικότητα του κράτους ακόμα και τα εθνικά θέματα θα τεθούν επί τάπητος. Οι συγκρούσεις μπορεί να είναι σφοδρές μιας και οι ιδεολογικές καταβολές των στελεχών της είναι διαφορετικές και η προσέγγιση τους στα δεδομένα θέματα διαφορετικές.

Η προσωπικότητα του αρχηγού σε πρώτη φάση ίσως να μην είναι αρκετή για να κατευναστούν τα πνεύματα μιας και δεν χαίρει της καθολικής αποδοχής που έχαιρε ο προκάτοχος του. Διότι μπορεί να τον εξέλεξε το 50,06% του κόμματος στην θέση του προέδρου, υπάρχει όμως και ένα 49,94% που δεν τον ψήφισε για αρχηγό του.

Σχόλια

Ο χρήστης Jack Dalton είπε…
ΠΟΛ.ΑΝ μας είπε. Αντε να δούμε...
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Χαχαχαχα..Ο κρυστάλλινος πολιτικός λόγος του Καραμανλή!!! το άλλο με το Τοτό το ξέρεις;
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Ώστε η ομιλία του Καραμανλή το 1997ήταν η πιο έντονη εμπειρία στη πολιτική για πολλούς Οννεδιτες;;;;!!!! τους καημένους....Τόσο στερημένοι ήταν...
Ο χρήστης Joe Dalton είπε…
@Jack +1

@Ανώνυμο 1 Καλό είναι να μπορείς να γυρίσεις το χρόνο προ 2004 για να αντιληφθείς περί τίνος πρόκειται

@Ανώνυμο 2 Σημασία έχει το κοινό στο οποίο απευθύνεσαι. Σε ένα αμιγώς κομματικό ακροατήριο ο συγκεκριμένος λόγος ήταν εντυπωσιακός και άλλαξε τα δεδομένα στο συνέδριο. Προφανώς εσένα σου μοιάζει δύσκολο να το αντιληφθείς και μπορεί να σε γεμίζει ένας λόγος του Αντρέα Παπανδρέου ή του Fidel Castro δεν σημαίνει ότι τον βρίσκει εξίσου γοητευτικό κάποιος άλλος.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Ούτε ο λόγος του Fidel ούτε ο λόγος του Ανδρέα με γεμίζουν. Αλλά για κάποιον που τον γέμιζε κάποτε ο λόγος του Καραμανλή καταλαβαίνω: στερημένος!!!Δυσκολο για σένα είναι να αντιληφθείς πόσο φούσκας ήταν ο πρώην αρχηγός της ΝΔ. Και τις τεράστιες ευθύνες που είχε και έχει για τα σημερινά χάλια της ΝΔ
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Καλό είναι να γινει κάποια στιγμή ιδεολογική συζήτηση και στη ΝΔ. Μέχρι τώρα η συζήτηση ηταν για τα σουβλάκια του προέδρου στη Ραφηνα και για το πόσους διορισμούς θα κάνει το ταδε ή το δεινα στέλεχος. Ας γίνει επιτέλους ένα σοβαρό κόμμα η ΝΔ. Τόσος κόσμος την ψηφίζει
Ο χρήστης Joe Dalton είπε…
Ο καθένας μπορεί να θεωρεί ότι θέλει. Ο λόγος του Καραμανλή όμως το 2004 του έδωσε την πρωθυπουργία. Η διαχείριση της είναι διαφορετική ιστορία. Όσο για την ιδεολογική συζήτηση και αυτούς που την ψηφίζουν είναι μία γιγάντια παραμύθα. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ανεξαρτήτως ιδεολογίας ψηφίζονται ως διαχειριστές και όχι για τα στρατηγικά τους οράματα. Είναι λυπηρό αλλά είναι αληθές.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Συμφωνώ: αν και σε άλλο σχόλιό σου έλεγες ότι το 33% ψήφισε ΝΔ από..ιδεολογία!! Και συμφωνώ σχετικά με το λόγο του Καραμανλή! Τα όμορφα τα λόγια τα μεγάλα και η παραμύθα τον έβγαλε πρωθυπουργό. Καιρός όμως να μιλήσουμε και λίγο για πολιτική: που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και την ιδεολογία! Γιατί αν αξίζει να ασχολούμαστε ως νέοι άνθρωποι με την πολιτική είναι γι αυτό! Και όχι για την εκάστοτε διαχείριση της εξουσίας με σκοπό την εξυπηρέτηση γνωστών και φίλων
Ο χρήστης Joe Dalton είπε…
Μα προφανές είναι ότι το 33% ψήφισε ΝΔ με καθαρά ιδεολογικά κριτήρια. Την ένταξη ιδεολογικά στη ΝΔ και όχι αυτό που πρεσβεύει.

Όταν τα κόμματα πιάνουν τα ιστορικά χαμηλά τους ή τα ξεπερνάνε τους μένουν μόνο οι ιδεολογικά προσκολλημένοι σε αυτά πιστοί τους. Ανεξαρτήτως αν αυτή η ιδεολογική τοποθέτηση μπορεί να είναι και θολή εκείνη τη στιγμή.

Το ιδεολογικά δεν έχει να κάνει με την ιδεολογία του κόμματος αλλά με το να αισθάνεται κανείς ενταγμένος ιδεολογικά στη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΛΑΟΣ, το Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών κ.ο.κ.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Κάνεις μια διαφοροποίηση που θέλει πολύ συζήτηση για το αν ισχύει. Εν πάση περιπτώσει το ζητούμενο είναι η παραγωγή πολιτικής. Η "ιδεολογική" ένταξη σε ένα κόμμα όταν η ιδεολογία είναι θολή ή όταν δεν υπάρχει οδηγεί στην απολίτικη επιλογή και εν τέλει συντηρεί τους μηχανισμούς διαχείρισης της εξουσίας.
Ο χρήστης Joe Dalton είπε…
Αυτό που δεν καταλαβαίνεις όμως είναι ότι αυτός που το πράττει δεν καταλαβαίνει την διαφορά. Αισθάνεται ιδεολογικά ενταγμένος και παραβλέπει τα υπόλοιπα. Οπότε δεν έχει σημασία για το μικρόκοσμο του αν το κόμμα του έχει θολή ή κρυστάλλινη ιδεολογία. Αισθάνεται ταυτισμένος ιδεολογικά και δύσκολα μετακινείται.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Άσε με να αμφιβάλλω για τα ιδεολογικά "αισθήματα" του καθενός. Δεν είναι "ιδεολογία" το να αισθάνεται κανείς κοντά σε ένα κόμμα ως οπαδός, ούτε το να ψηφίζει ένα κόμμα επειδή έτσι "τον έμαθαν οι γονείς του" ή επειδή έχει μικρά ή μεγάλα προσωπικά συμφέροντα. Ανεξάρτητα πάντως από αυτό η ουσία της πολιτικής βρίσκεται στις ιδέες και στις πράξεις που κάνει κανείς επί της ουσίας και όχι στις διαχειριστικές και επικοινωνιακές στρατηγικές, τύπου Λούλη.
Ο χρήστης Anonymous είπε…
Άσε με να αμφιβάλλω για τα ιδεολογικά "αισθήματα" του καθενός. Δεν είναι "ιδεολογία" το να αισθάνεται κανείς κοντά σε ένα κόμμα ως οπαδός, ούτε το να ψηφίζει ένα κόμμα επειδή έτσι "τον έμαθαν οι γονείς του" ή επειδή έχει μικρά ή μεγάλα προσωπικά συμφέροντα. Ανεξάρτητα πάντως από αυτό η ουσία της πολιτικής βρίσκεται στις ιδέες και στις πράξεις που κάνει κανείς επί της ουσίας και όχι στις διαχειριστικές και επικοινωνιακές στρατηγικές, τύπου Λούλη.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τα μηνύματα μίας ενδεχόμενης αποχής

Η κόλαση είναι οι άλλοι

Αχελώος, ΦΠΑ, πιγκουίνοι και μπιφτέκια