Νύχτες μαγικές και ονειρεμένες

Την ομάδα σου δεν την διαλέγεις. Τη διαλέγει για λογαριασμό σου κάποιος συγγενής ή οικογενειακός φίλος. Παραδόξως παρά το γεγονός ότι η επιλογή σου είναι κατά κάποιο τρόπο αναγκαστική την κάνεις κτήμα σου. Μαθαίνεις να ζεις μαζί της και αισθάνεσαι ότι δεν την επέλεξες εσύ αλλά αυτή.

Συνήθως αυτή η διαδικασία ξεκινάει σε νεαρή ηλικία με έναυσμα ένα παιχνίδι που στα παιδικά μάτια φαντάζει μαγικό. Εκείνη τη στιγμή η ομάδα γίνεται ξαφνικά ένα συναίσθημα που σε γεμίζει και θαρρείς ότι γράφεται ανεξίτηλα στο DNA σου. Γίνεται κομμάτι του εαυτού σου και της προσωπικότητας σου. Το παιχνίδι αυτό ήρθε στο δικό μου μυαλό το βράδυ της Πέμπτης την ώρα που ο Ολυμπιακός σκόρπιζε την Benfica.

Οι πρώτες εικόνες μου από τον Ολυμπιακό ήταν στο τέλος της δεκαετίας του 1970. Νιάνιαρο που δεν είχε καλά καλά κλείσει τα τρία με πήγαινε ο πατέρας μου στο στάδιο Καραϊσκάκης και έβλεπα χωρίς να πολυκαταλαβαίνω τον Ολυμπιακό. Η βραδιά όμως που με διάλεξε η ομάδα μου ήταν το Νοέμβριο του 1983 όταν ο Ολυμπιακός αντιμετώπιζε συμπτωματικά ξανά την μεγάλη Benfica.



Η Benfica ήταν η ομάδα που άκουγα τους μεγαλύτερους να αναφέρουν με τρόμο μιας και τα φοβερά και τρομερά που είχε πετύχει ήταν για τη μικρή Ελλάδα άπιαστα όνειρα. Ο Ολυμπιακός προερχόταν από το θρίαμβο επί του Άγιαξ και όλοι περίμεναν με αγωνία τι ψάρια θα πιάσει απέναντι στους Λουζιτανούς.

Η τηλεόραση δεν είχε ακόμα κάνει κτήμα της το ποδόσφαιρο οπότε οι ευκαιρίες να δεις ομάδες μεγαθήρια ήταν ελάχιστες. Στήθηκα από νωρίς και περίμενα να δω την ομάδα μου. Ο Ολυμπιακός έπαιζε σαν τη γάτα με το ποντίκι τους Πορτογάλους. Το σκορ ένα φτωχό 1-0 δεν έλεγε την αλήθεια. Ο Ολυμπιακός είχε 3 δοκάρια, ένα χαμένο πέναλτι και σωρεία ευκαιριών. Οι εικόνες πλημμύρισαν το μυαλό μου και ένιωσα ότι είμαι κομμάτι από κάτι μεγάλο.

Το επόμενο πρωί στο σχολείο, ένα δημοτικό στον ακριτικό Έβρο, τα περισσότερα παιδάκια προσπαθούσαμε με κάποιο τρόπο να σκαρώσουμε ένα 9 στη φανέλα μας για να προσποιηθούμε στο παιχνίδι μας ότι είμαστε ο Αναστόπουλος.

Πλέον είχα μπολιαστεί για τα καλά. Έμαθα να αγαπώ το ποδόσφαιρο που παίζει ο Ολυμπιακός, το άναρχο διαρκώς επιθετικό που σε πολλές περιπτώσεις πληρώνει ακριβά. Η ομάδα μου με είχε διαλέξει και ήμουν πλέον ορκισμένος στη πίστη που δίδασκε.

Κάτι παρόμοιο θεωρώ ότι συνέβη και για πολλά παιδάκια μεσοβδόμαδα παρακολουθώντας την ομάδα τους να κάνει φύλλο και φτερό την Benfica. Βλέποντας το παιχνίδι έφερα στο μυαλό μου το Νικόλα να σκοράρει με κεφαλιά μέσα στην άμυνα της Benfica. Τα νέα παιδιά θα θυμούνται για χρόνια τους σύγχρονους ήρωες το Diogo, το Galleti, το Beluschi και τους υπόλοιπους. Θα μάθουν να αγαπάνε τη πίστη που διδάσκει ο Ολυμπιακός και θα αισθάνονται ότι Ολυμπιακός δεν γίνεσαι γεννιέσαι.

Ομοίως οι αιώνιοι αντίπαλοι θα θυμούνται το διπλό στο Μιλάνο. Με το δικό τους τρόπο, αυτόν που εγώ έμαθα να απεχθάνομαι και αυτοί να λατρεύουν. Γιατί σίγουρα σε κάποια δικιά τους βραδιά αυτό το ποδόσφαιρο μπολιάστηκε μέσα τους μαζί με την ομάδα τους.

Υ.Γ. Καμιά φορά υπάρχουν και εξαιρέσεις. Άνθρωποι που η μοίρα τους έκανε Παναθηναϊκούς αλλά κανονικά θα έπρεπε να είναι Ολυμπιακοί. Άνθρωποι που έμαθαν να λατρεύουν το επιθετικό ποδόσφαιρο της Tottenham τα πρωινά του Σαββάτου στην ΕΡΤ2 και δεν πρόλαβαν να ταυτιστούν με αυτό που πρέσβευε η ομάδα τους. Ένας εξ' αυτών γράφει και στο blog μας. Σαν quiz λοιπόν σας καλώ να τον ανακαλύψετε.