Η Θεωρία της Ανάφης-οι παρατηρήσεις που οδήγησαν σε αυτή

Δύο είναι οι τρόποι για να αποδείξει κάποιος την πνευματική του ανωτερότητα. Πρώτον, η συμμετοχή σε φορείς όπως η Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών, το ΣΕΗ ή ακόμη καλύτερα η Ακαδημία Αθηνών (όλοι έξω από την αυτόνομη έως άναρχη ιδιοσυγκρασία του γράφοντος) και δεύτερον η αργία του Αγ.Πνεύματος. Τη Δευτέρα λοιπόν, ένα δίδυμο κατά τεκμήριο πνευματικών ανθρώπων, ο Averell κι ο William Dalton συναντήθηκαν στο γνωστό αθηναϊκό στέκι των αριστεροδεξιών ζυμώσεων -οι έτεροι Daltons προτίμησαν τη θάλασσα . Αφού η διαπραγμάτευση για συγκυβέρνηση Μάνου – Παπαγιαννάκη για άλλη μια φορά δεν καρποφόρησε, αποφάσισα να θέσω στην κρίση του συνομιλητή μου τη «Θεωρία της Ανάφης». Η απόρριψη δε με κατέβαλε ποτέ.

Σύμφωνα με χρόνιες παρατηρήσεις 37% των Αθηναίων είναι παρανοϊκά εργασιομανείς. Ακόμη και στις διακοπές τους δεν ησυχάζουν. Μόνιμο θέμα συζήτησης είναι οι σχέσεις με προϊσταμένους, το πόσο αδικημένοι είναι στη δουλειά τους και το άγχος ότι ο παγκόσμιος καπιταλισμός θα καταρρεύσει εξαιτίας της απουσίας τους. Διαβάζουν βιβλία με τίτλους όπως «Ο αδυσώπητος μάνατζερ» και «Πούλα πούλα πούλα »(εκ του πωλώ,δυστυχώς), ενώ τρέμουν στην ιδέα ότι μπορεί να βρεθεί κάποιος καλύτερος από αυτούς στα mails και το excel,ο οποίος θα τους κλέψει τον εύηχο,περιφραστικό και αγγλικό τίτλο που σημαίνει αρχικλητήρας στα ελληνικά. Στην παραλία, αποδεικνύουν στο έτερον ήμισυ πόσο σπουδαίοι και οργανωτικοί είναι με το να κλείσουν ραντεβού και να κάνουν hi five με έναν ημίγυμνο τύπο που κρατάει μπλοκάκι και παίζει το ρόλο του μαιτρ της ξαπλώστρας. Το δε βράδυ απλώς περιφέρουν τη μιζέρια τους στα σοκάκια του εκάστοτε νησιού προσπαθώντας να βρουν κάτι ενδιαφέρον για να εστιάσουν.

Το 34% είναι άνθρωποι απλοί, γεννημένοι κομάντος οι οποίοι αποφασίζουν κάθε καλοκαίρι να προσομοιώσουν τον πόλεμο του Βιετνάμ στις διακοπές τους. Η συμπεριφορά (αναρριχήσεις, καταδύσεις με μπουκάλες ,3 ώρες ελεύθερο μεταξύ των παραλιών ψιλής άμμου και λευκής άμμου) δε μας ενδιαφέρει εδώ. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ότι παραείναι θορυβώδεις για να είναι αυθεντικοί και ότι ασχολούνται μετά μανίας με το μόνο μαρξιστικό άθλημα, τις ρακέτες( δεν είναι ανταγωνιστικό αφού δεν έχει νικητή, είναι ενοχλητικό για τους υπολοίπους και όταν τελειώσει μοιάζει σαν να πέρασαν 70 χρόνια).

Το 18% που κουβαλάει τα απαραίτητα σε περίπτωση που η ιστορία του Μεσολογγίου επαναληφθεί στον 21^ο αιώνα και εμείς οι αγνοί παρατηρητές αυτής της ζωής, το κρίσιμο 4% του οποίου την επιδοκιμασία όλοι επιζητούν δε χρειαζόμαστε μελέτη (7% αναμαλλιασμένοι με πανταλόνες και σανδάλια, ρακόμελα και φωτιές στη θάλασσα φαίνονται τουλάχιστον συνειδητοποιημένοι), η διάγνωση είναι προφανής και η θεραπεία, η φυγή για Ανάφη.

συνεχίζεται